)
کِلِر ژوبرت
فرشته‌ی باران به ابر سفید کوچولو گفت: «لطفاً یکی از قطره‌های بارانت را به من می‌دهی؟»
ابر گفت: «آخه قطره‌های من خیلی کم‌اند. نمی‌شود از یک ابر دیگر بگیری؟»
فرشته گفت: «ولی خدای مهربان دوست داشت از تو بگیرم.»
ابر کوچولو دیگر چیزی نگفت و یکی از قطره‌هایش را داد. فرشته به باد گفت: «لطفاً این قطره را می‌بری کمی آن‌طرف‌تر؟»
باد با ناراحتی گفت: «من کار دارم. به خاطر یک قطره باران دست از کارم بکشم؟»
فرشته گفت: «ولی خدای مهربان دوست داشت از تو بخواهم.»
باد دیگر چیزی نگفت و قطره‌ی باران را برد آن‌جا که فرشته می‌گفت. فرشته به قطره گفت: «حالا تو خوب دقّت کن. باید قشنگ روی نوک پوزه‌ی کرگدن بیفتی.»
قطره به پایین نگاه کرد. ترسید و لرزید. از فرشته پرسید: «آخه چرا من؟»
فرشته گفت: «خدای مهربان...»
قطره دیگر چیزی نگفت و زود خودش را پایین انداخت.
آن‌وقت... هاپیچی!... هاپیچی!... هاپیچی!
بچّه‌کرگدن از صدای عطسه‌ی خودش از خواب پرید. پوزه‌اش را خاراند و بلند شد و رفت. قطره روی زمین قِل خورد تا رسید به لانه‌ی مورچه‌ها. یک عالم مورچه از آن بیرون دویدند. یکی‌شان از قطره پرسید: «کرگدن را تو به عطسه انداختی؟»
یکی دیگر گفت: «آخیش! ما زیر شکمش گیر کرده بودیم. داشتیم خفه می‌شدیم!»
قطره توی دلش خندید. آن‌وقت فرشته‌ی باران را دید که برایش لبخند می‌زد.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله