محمدرضا صادقی

اسمش «اردن» است. در زمان‌های خیلی قدیم به آن‌جا سرزمین «کنعان» می‌گفتند. این کشور از شمال با سوریه، از شرق با عراق، از جنوب با عربستان و از غرب با فلسطین هم‌مرز و همسایه است. ۹۲/۳۰۰ کیلومتر هم مساحت دارد. جمعیت ده میلیون نفری اردن بیش‌تر عرب‌زبان و مسلمان هستند و مسیحی‌های کمی هم با آنان زندگی می‌کنند. «امان» پایتخت این کشور مسلمان‌نشین است. در دوازده استان اردن، شهرهای مهم دیگری هم هست؛ از جمله معان، ارید، زرقا و بندر معروف عقبه. کشور اردن به صورت پادشاهی اداره می‌شود. پادشاهان اردنی از دولت‌های جنایت‌کار آمریکایی و اروپایی پیروی می‌کنند. هیچ وقت هم به فکر مسلمانان مظلوم نیستند. اردن، کشور ثروتمندی نیست؛ زیرا کشاورزی و درآمد چندانی ندارد. بیش‌تر زمین‌های اردن، صحرایی و خشک است. بخش‌های حاصل‌خیز آن هم، در اشغال صهیونیست‌های اسرائیل است. امروزه تنها اطراف دریای مُرده برای کشاورزی اردنی‌ها باقی مانده است. که اردنی‌ها به آن «بحرالمیت» می‌گویند. البته بیش‌تر درآمدهای کشور اردن از راه گردش‌گری و جهان‌گردی به دست می‌آید؛ چون این کشور از نظر تاریخی و تمدنی یک کشور قدیمی است. می‌گویند غار معروفی که اصحاب کهف در آن پناه گرفته بودند در آن‌جاست. آرامگاه حضرت جعفربن ابیطالب برادر حضرت علیm از مکان‌های زیارتی در اردن است. با اشغال سرزمین فلسطین به دست اسرائیلی‌های غاصب، آوارگان زیادی از فلسطین به اردن، کوچ و مهاجرت اجباری کردند. آوارگان فلسطینی اگر چه در اردوگاه‌های کشور اردن، در سختی و رنج و به سر می‌برند؛ اما خیلی امید دارند که به وطن، شهر و خانه‌های خود بازگردند.