پیرمرد شاعر

در باغ مهربانی

پیرمرد شاعر

مرتضی دانشمند

پیرمرد شاعر از بیابان آمده بود. صبح زود از خانه بیرون زده و حالا که خورشید بالا آمده بود با دل‌تنگی در کوچه‌های مدینه قدم می‌زد. از این کوچه به آن کوچه می‌رفت و دوباره بر می‌گشت.

- آیا راه را اشتباه آمده‌ام؟

پیرمرد، قوم و خویشی در مدینه نداشت. کسی را هم نمی‌شناخت. به جز یک نفر که تا آن روز او را ندیده بود؛ اما خبر مهربانی‌هایش را از همه شنیده بود.

- خدایا! خانه‌ی حسین کجاست؟

از پیچ دیگری گذشت. از دور و از بین نخل‌ها، دیوارهای مسجد مدینه را دید. ایستاد و لبخندی زد. حس کرد زانوهایش قدرت بیش‌تری پیدا کرده است. از رهگذری نشانه را پرسید و تندتر قدم برداشت. خیلی زود به همان خانه رسید.

- همین‌جا بنشین! هم، نفسی تازه کن و هم شعری را که برای حسین گفته‌ای چند بار تکرار کن!

تا به حال چند بار در راه نشسته و شعرش را تکرار کرده بود.

بر زمین نشست، با دستمال سفیدی که داشت عرق‌هایش را پاک کرد و شروع به خواندن کرد:

هر که امیدش تویی

می‌شود امیدوار

صاحب بخشش تویی

بخشش تو بی‌شمار!

...

یک‌دفعه صدایی شنید.

- سلام برادر! خوش‌آمدی!

نگاه کرد. در باز شده بود و امام حسین(ع) به او نگاه می‌کرد. امام جلو آمد، دست او را گرفت و با خود به خانه برد. در خانه به خوبی از او پذیرایی کرد.

ساعتی گذشت، پیرمرد حس می‌کرد به بزرگ‌ترین آرزوی عمرش رسیده است؛ هم امام را دیده و هم شعرهای خود را برایش خوانده و هم چند آفرین و درود از او شنیده بود. دیگر از خدا چه می‌خواست؟ هیچ! حالا باید برمی‌خاست و با امام خداحافظی می‌کرد؛ اما دلش نمی‌آمد.

- نباید بیش از این وقت امام را بگیرم. او حتماً کارهای دیگری دارد که باید به آن‌ها برسد.

به عصایش تکیه داد و برخاست که برود. صدایی او را نگاه داشت.

- کجا؟

- باید بروم.

- بمان!

امام حسین(ع) قنبر؛ خدمت‌کار و سرایدار خانه را صدا زد و گفت: «از پول‌هایی که این ماه داشتیم چه‌قدر مانده است؟»

- دویست درهم.

- همه را بیاور!

- ولی شما فرمودید آن‌ها را برای خانواده‌ی‌تان نگه دارم.

- بله؛ اما حالا کسی به خانه ما آمده که از اهل خانه سزاوارتر است.

قنبر پول‌ها را آورد و به امام(ع) داد و امام همه پول‌ها را با کیسه در دست پیرمرد گذاشت.

پیرمرد گرمای دست مهربان امام را چشید و از میان ریش‌های سفیدش خنده‌ای رویید.

امام همان‌طور که دست در دست او داشت به او گفت: «اگر کم است، عذر ما را بپذیر. اگر می‌توانستم هم‌چون باران می‌باریدم و دستانت را پر از سکه می‌کردم.»

پیرمرد با ناباوری برخاست، از امام حسین(ع) به خاطر پذیرایی که از او کرده، احترامی که به او گذاشته و هدیه‌ای که به او داده بود تشکر کرد و از خانه بیرون رفت.

حالا شعر جدیدی بر زبانش جان گرفته بود.

شما مهربانان به اهل نیاز

خدا یادتان می‌کند در نماز⁽¹⁾

پناه فقیران درمانده‌اید

گدا با شما می‌شود سرفراز

اگر در، به روی کسی بسته شد

به لطف شما می‌شود بازِ باز

پی‌نوشت‌ها:

۱. منظور تشهد نماز است که مردم وقت خواندن آن، به خانواده پیامبر(ص) درود می‌فرستند.

(منبع: بحار‌الانوار، علامه مجلسی ره، ج ۴۴، ص۱۹۰).