محمدرضا صادقی

کشور پاکستان، همسایه‌ی جنوب شرقی ایران است و به اندازه‌ی نصف کشور ما مساحت دارد با جمعیتی در حدود ۱۹۹ میلیون نفر. بلندترین کوه دنیا پس از اورست، در آن‌جا قرار گرفته است. به‌جز شهر اسلام‌آباد که پایتخت آن‌جاست، شهرهای مهم پاکستان عبارت‌اند از: کراچی، لاهور، پیشاور، حیدرآباد، کویته و راولپندی. پاکستان از ذخایر و معادن نفت، گاز، ذغال‌سنگ، آهن و... برخوردار است؛ اما مانند بسیاری از کشورهای منطقه‌ی ما، ثروت‌های ملی‌اش، به شکل عادلانه در میان مردم تقسیم نمی‌شود. تعداد زیادی از مردم پاکستان توانایی خواندن و نوشتن را ندارند!

پیشینه‌ی تاریخی و فرهنگی پاکستان نشان می‌دهد که با کشور ایران پیوند زیادی دارد. پاکستان قبلاً قسمتی از شبه‌قاره‌ی هند بود؛ به همین خاطر قرن‌ها زبان فارسی، زبان رسمی مردم این سرزمین بود و شاعران و دانشمندان زیادی در آن به فارسی، شعر گفته‌اند و کتاب نوشته‌اند؛ اما با نیرنگ انگلستان کم‌کم زبان انگلیسی، جایگزین زبان شیرین فارسی شد. کشور پاکستان، با هم‌دلی و هم‌فکری مسلمانان هندی، که مدت‌های طولانی آزار و اذیت‌های هندوهای بت‌پرست را تحمل کرده بودند، به رهبری آقای محمدعلی جناح در سال ۱۹۴۷ میلادی تأسیس شد. حکومت پاکستان، جمهوری اسلامی، زبان رسمی آن اردو و خط نگارشی آن، نستعلیق ایرانی است. پاکستان با دخالت و نفوذ کشورهایی مثل عربستان سعودی، از فرقه‌گرایی و اختلاف، به‌خصوص تروریسم، رنج زیادی می‌برد.

بسیاری از وهابی‌های طالبان و داعش در این کشور درس خوانده‌اند و مثل موریانه به جان کشورهای دیگر افتاده‌اند! البته بیش‌تر مردم پاکستان، آرام، مهربان و دین‌دار هستند.