 ... ', 'data/poopak/coversheet/691498281880.jpg'))
سپیده خلیلی
نزدیک بهار بود. قدقداخانم روی شش‌تا تخم‌مرغ خوابید و گفت: «به به! تا چند روز دیگر شش‌تا جوجه‌‍‌ی زرد تُپُلی، پوست این تخم‌ها را می‌شکنند و به دنیا می‌آیند.»
یکی از تخم‌مرغ‌ها گفت: «ای وای! چه جوجه‌های بی‌ادبی! من که اصلاً دلم نمی‌خواهد کسی پوستم را بشکند.»
قوقولی‌خان آمد و به قدقداخانم گفت: «هوا خوب است. بیا برویم توی حیاط قدم بزنیم.»
قدقداخانم جواب داد: «من نمی‌آیم. می‌ترسم اگر بلند شوم، تخم‌ها جوجه نشوند. تو تنهایی برو.» و بعد تخم‌ها را با نوکش مرتب کرد. با خوش‌حالی چشم‌هایش را بست و خوابید.
تخم‌مرغی که ترسیده بود، گفت: «تخم‌ها جوجه بشوند! اصلاً من که نمی‌خواهم جوجه بشوم.» و به زور از زیر پرهای قدقداخانم بیرون آمد و فرار کرد.
هاپو جلو مرغدانی خوابیده بود. لای چشمش را باز کرد و پرسید: «آهای تخم‌مرغ! کجا با این عجله؟»
تخم‌مرغ جواب داد: «باید قبل از این‌که جوجه‌ای پوستم را بشکند، از این‌جا بروم. تو هم ساکت باش و به کسی چیزی نگو!»
هاپو چیزی از حرف‌های تخم‌مرغ نفهمید. چشم‌هایش را بست و گفت: «اصلاً به من چه! تخم‌مرغ دیدی، ندیدی!» و زود خوابش برد.
تخم‌مرغ رفت و رفت تا به یک چشمه‌ی آب گرم رسید. به پوستش نگاهی کرد و دید خیلی کثیف شده است. پرید توی چشمه و پوستش را شست. وقتی خواست از آب بیرون بیاید، حسابی سنگین شده بود. یک گوشه نشست و فکر کرد چه کار کند. یک‌دفعه دستی آمد و او را برداشت و برد.
تخم‌مرغ ترسید و لرزید. فکر کرد الآن است که پوستش را بشکند. از لای انگشت‌های دست دید که وارد یک خانه شد. دست، قلمویی برداشت و روی پوست او شکوفه‌های زیبا کشید. بعد تخم‌مرغ رنگی را در سفره‌ای نزدیک آینه گذاشت.
تخم‌مرغ خودش را در آینه دید. او زیباترین تخم‌مرغ سفره‌ی هفت‌سین شده بود.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله