از شمال بیابانی تا جنوب جنگلی!

محمدرضا صادقی

هواپیما به آرامی روی باند فرودگاه نشست. همین‌که خواستم از هواپیما پیاده شوم، باد گرمی به صورتم خورد. چه خوش‌آمدگوییِ داغی! بلندگوی فرودگاه، سفرخوشی را برای مسافران آرزو کرد! این‌جا پایتخت سودان، شهر خارطوم است. سودان، بزرگ‌ترین کشور آفریقاست. نقشه‌ی بزرگی که در سالن فرودگاه خارطوم چسبانده بودند نشان می‌داد که سودان در شمال شرقی آفریقا قرار گرفته و هشت تا همسایه هم دارد، البته سودان از شمال شرقی با دریای سرخ هم همسایه است. از دور و نزدیک گنبدها و گل‌دسته‌های مسجدها را به خوبی می‌دیدم. این یعنی سودان کشوری اسلامی است و بیش‌تر مردم آن مسلمان هستند؛ اما اندازه‌ی نصف کشور ما جمعیت دارد، یعنی نزدیک به چهل میلیون نفر. یادم می‌آید که آقای معلم گفته بود: «سودان، یعنی سرزمین سیاه‌پوستان!» و ادامه داد: «البته نه تنها مردم سودان، بلکه بیش‌تر مردم قاره‌ی آفریقا، سیاه‌پوست هستند و اصلاً برای همین است که به آفریقا، قاره‌ی سیاه می‌گویند! مردم عرب‌زبان سودان زندگی ساده‌ای دارند و بیش‌ترشان به کشاورزی مشغول‌اند. آن‌ها صادرکننده‌ی مهم پنبه در دنیا هستند. مردم سودان به قرآن خیلی علاقه‌مندند. آن‌ها کودکان‌شان را از سن خیلی پایین تشویق می‌کنند که قرآن را یاد بگیرند و حفظ کنند. سودان، شهرهای بزرگ دیگری هم دارد، مثل پورت سودان، العبید و وادی معدنی. قسمت‌های شمالی و مرکزی سودان، صحرایی است و آب و هوای گرم و بیابانی دارد؛ اما در قسمت جنوب آن آب و هوا کاملاً معتدل است و کوهستان بلند و دشت‌های بزرگ و جنگل‌های سرسبز را می‌توان دید.

مردم بینوا و فقیر سودان، سال‌ها درگیر جنگ داخلی با خودشان‌اند! متأسفانه به جای این‌که با گفت‌وگو مشکلات‌شان را حل کنند، به روی هم‌دیگر اسلحه می‌کشند! روزنامه‌ها هم خبرهای تلخ این دعواها را چاپ می‌کنند!