علمی‌های کوچولو

لیلا شهسواریان

آیا بدون قطع کردن درخت می‌شود سنش را فهمید؟

بله، به کمک تکنولوژی! دستگاهی اختراع شده است که با آن یک قسمت خیلی نازک از درخت را جدا می‌کند و با آن سن درخت به راحتی شناسایی می‌شود. تمام این کار را طوری انجام می‌دهند که به درخت هیچ آسیبی نرسد و مثل روز اولش باشد. از روی حلقه‌های گرد در تنه‌ی درخت می‌شود فهمید که درخت در چه آب و هوایی و چه مدت زمانی زندگی کرده است. اگر حلقه‌های روی تنه‌ی درخت از هم فاصله داشته و پر رنگ‌تر باشند، یعنی درخت در آب و هوای گرم بوده؛ و اگر حلقه‌های روی تنه‌ی درخت به هم چسبیده و کم‌رنگ باشند، یعنی درخت در آب و هوای سرد زندگی می‌کرده است.

مکائو سنبلی

«مکائو سنبلی» یک پرنده از خانواده‌ی طوطی‌هاست. بدن این پرنده از طوطی بزرگ‌تر است. طول یک مکائو سنبلی از سر تا پایین دُم می‌تواند به صد سانتی‌متر برسد. عرض این پرنده حدود ۳۹ سانتی‌متر و وزن آن 5/1 تا ۲ کیلوگرم است. نوک این پرنده‌ی بزرگ خیلی قوی است؛ و اگر عصبانی شود با نوکش حمله می‌کند. این پرنده خیلی باهوش است؛ چون به طور طبیعی با همین نوکِ قوی پوسته‌ی سخت نارگیل و فندق را می‌شکند و می‌خورد.

چرا «ناسا» کره‌ی زمین را مطالعه می‌کند؟

«ناسا» بزرگ‌ترین سازمان فضایی جهان است.

ناسا کره‌ی زمین را مطالعه می‌کند؛ چون کره‌ی زمین هم یک سیاره است. «زمین» سیاره‌ای است که ناسا بیش‌ترین مطالعه را درباره‌اش انجام داده است. مطالعه‌ی کره‌ی زمین مهم است؛ چون این کره تنها سیاره‌ای است که انسان‌ها در کل منظومه‌ی شمسی می‌توانند در آن زندگی کنند. حدود شصت سال پیش ناسا ماهواره‌هایش را برای شناختن وضعیت آب و هوای کره‌ی زمین راه‌اندازی کرد.

سر و کله‌ی «اُکسیژن» از کجا پیدا شد؟

«اُکسیژن» فقط در هوایی که نفس می‌کشیم، نیست. کره‌ی زمین را لایه‌ای از اکسیژن پوشانده است. در آب دریاها و اقیانوس‌ها اکسیژن وجود دارد (اگر در آب اکسیژن نبود پس ماهی‌ها چه‌طور می‌توانستند زندگی کنند؟) حتی خورشید هم از اکسیژن استفاده می‌کند تا سوزان بماند.

وال آبی

«وال آبی» از خانواده‌ی کانگروها و درازپایان است. طول بدن‌شان هفتاد سانتی‌متر تا یک متر است و رنگ‌شان از قهوه‌ای‌های مختلف تا نارنجی را تشکیل می‌دهد. محل زندگی آن‌ها هم استرالیا، زلاندنو و گینه‌ی نو است. این موجود گیاه‌خوار است. وال آبی‌های ماده هم مثل کانگروها در جلوی بدن‌شان کیسه دارند و بچه‌های‌شان را آن‌جا نگه می‌دارند.

برگچه‌خوار

که به آن «کاپی‌بارا» هم می‌گویند از خانواده‌ی خوکچه‌هاست. طول آن به یک متر هم می‌رسد و دُم ندارد. برگچه‌خوار، گیاه‌خوار است و شبیه به سمورها زندگیِ آبی دارد و به جایی برای شنا کردن نیاز دارد. برگچه‌خوار یک حیوان کاملاً اجتماعی است و همیشه با تعدادی از هم‌نوعانش زندگی می‌کند.

غذا خوردن پروانه‌ها

پروانه‌ها برای این‌که مزه‌ی غذا را بفهمند از پاهای‌شان استفاده می‌کنند. هر پروانه باید روی غذای خود ایستاده باشد تا مزه‌ی غذا را متوجه شود. پس اگر روی گل‌ها، پروانه‌ای را ایستاده دیدید او را به حال خود رها کنید تا غذایش را مزه مزه کند.