سجده‌ی آفتاب
هادی فردوسی
باز هم سحر رسید
غنچه‌ی اذان شکفت
قصه‌ی نماز را
گل برای باغ گفت
*
جان تازه‌ای گرفت
بید با اذان باد
روی جانماز دشت
رو به قبله ایستاد
رفت سوی آسمان
نردبانی از دعا
آفتاب سجده کرد
رو به خانه‌ی خدا
دانه‌ای جوانه زد
چشم غنچه باز شد
چشمه هم وضو گرفت
غرق در نماز شد
. (1401). سجده ی آفتاب. پوپک, 29(شهریور 1401-338), 4-4. doi: 10.22081/poopak.2022.73054
. "سجده ی آفتاب". پوپک, 29, شهریور 1401-338, 1401, 4-4. doi: 10.22081/poopak.2022.73054
. (1401). 'سجده ی آفتاب', پوپک, 29(شهریور 1401-338), pp. 4-4. doi: 10.22081/poopak.2022.73054
. سجده ی آفتاب. پوپک, 1401; 29(شهریور 1401-338): 4-4. doi: 10.22081/poopak.2022.73054
)
)
ارسال نظر در مورد این مقاله