)
قصه‌های شیرین ایرانی
انگشتر یادگاری
رامین جهان‌پور
در روزگاران قدیم مردی می‌خواست به سفر دور و درازی برود؛ اما پولی همراهش نبود. ناگهان فکری به ذهنش رسید با خودش گفت: «از دوستم انگشترش را می‌گیرم و هر وقت پول کم آوردم آن را می‌فروشم...»
با این فکر به سراغ دوستش رفت و از او تقاضای انگشتر کرد. دوستش که دست او را خوانده بود، پرسید: «با انگشترم می‌خواهی چه‌کار کنی؟»
مرد جواب داد: «چون خیلی دوستت دارم می‌خواهم آن را در انگشتم بیندازم تا هروقت دلم برایت تنگ شد به آن نگاه کنم...» دوست مرد پوزخندی زد و گفت: «متأسفانه نمی‌توانم انگشترم را به تو بدهم. تو هم هر وقت خواستی به یاد من بیفتی به اون لحظه‌ای فکر کن که از من انگشترخواستی ومن به تو ندادم...»
)
ارسال نظر در مورد این مقاله